Yes, Internetverbinding

9 februari 2014

‘s Morgens nog even gekeken of we een mooie foto van de ‘beroemde’ Peloris brug konden maken en meteen hadden we onze wandeling te pakken. Een verkeerde afslag in het bos en we werden verwend met een 3 km wandeling. Niet op gerekend want we hadden allebei onze slippers aan. Ach, de foto hadden we in ieder geval te pakken. Ook kon je naar beneden, bij de rivier komen want er waren daar mensen die er in gingen zwemmen. Uiteindelijk zijn we weer op weg gegaan richting Nelson en hebben daar eerst een marktje bekeken die al bijna afgelopen was. Toen maar een hapje eten en daarna door naar de i die ons info zou moeten geven over de watertaxi’s die langs het Abel Tasman Park je op een bepaalde plek kunnen afzetten en je dan op een bepaalde plek ook weer kunnen komen ophalen (na de wandeling natuurlijk). Bij de lokale bibliotheek kon je Internet gebruiken en dus hebben we daarvandaan de laatste (de vorige) berichten verzonden. Tanken hoorde ook tot de noodzakelijkheden en natuurlijk de milkshake bij de Mac. Van daaruit doorgereden naar Marahau., de toegangspoort naar het Abel Tasman Park. Snel de vooraf besproken camping opgezocht en ons geïnstalleerd. In de avond, na het eten, de folders van de Info uit Nelson doorgenomen. We besloten uiteindelijk om een ritje met de watertaxi te doen en ons verderop weer op te laten halen. Gelukkig konden we ook `s avonds reserveren en zodoende werd er even gebeld. De reservering stond vast. Coby begon al hoofdpijn te krijgen en dat werd langzaam erger. Gauw een para ingenomen en snel gaan slapen. Hopen maar dat het morgen beter gaat.

10 februari 2014

Vannacht werd Coby wakker vanwege de hoofdpijn. Deze was zeker niet minder geworden. Toch maar hopen dat het morgen beter zou zijn. Gauw proberen weer verder te slapen. In de ochtend was het nog niet veel beter maar we besloten toch te gaan. Na het douchen en aankleden werd het wel iets beter maar de hoofdpijn was nog niet weg. Gelukkig was de opstapplaats aan de overkant van de camping (we lagen op neen steenworp afstand van het strand). We werden opgehaald door een tractor die de (kleine) boot trok en die uiteindelijk ook de boot het water inreed. We zaten al in de boot toen deze het water in werd gereden. Eerst op weg naar de Split Apple Rock. Coby had hier nog nooit van gehoord en kon het ook nergens vinden in de gidsen. Ik wel maar wist niet meer waar ik die foto van de Apple had gezien. Gelukkig voer hij direct naar de ‘Split Apple Rock’ en Coby was overtuigd. We kregen er nog een leuk verhaaltje bij en daarna door naar de zeehonden. Het waren er niet veel maar ze lagen er wel. Door naar de eerste halte van de taxi. Hier stapten de meeste mensen uit Wij dus ook. Het was Bark Bay. Hiervandaan liepen we terug in de route naar Anchorage waarbij we ca. 9 km moesten afleggen. Hier hadden we 4 uur de tijd voor want de taxi zou om 16:00 uur weer op Anchorage op ons, en meerder mensen, wachten. Het was een mooie wandeling door bossen en af en toe langs een baaitje. De wandeling, waar dus 4 uur voor stond, duurde voor ons maar 3 uur en dus hadden we even de tijd om bij het ophaalpunt op het strand op de taxi te wachten. 16:00 uur vertrok hij met ons erin en een half uur later waren we weer op onze basis aangekomen. Ook hier stond weer een tractor klaar om ons met boot en al uit het water te halen. Uitstappen bij de ophaalplaats en wandelen naar onze camper. Ook de was even opgehaald van de drooglijnen en opgevouwen. Tijd voor thee met een lekker stukje worteltaart en/of stukje chocolade. Het was een mooie dag met veel zon en een leuke wandeling.

11 februari 2014

Vanmorgen zag het er minder zonnig uit maar dat veranderde snel. De zon brak al snel de bewolking en scheen daarna overvloedig. We hadden eerst nog het idee om eerst naar Kaikura te gaan om daar te zwemmen met de dolfijnen omdat we er anders pas over 4 weken zouden zijn. Op Internet, dat we met veel moeite en baggertraag aan de praat kregen, zagen we dat alles voor de komende week was uitverkocht. Dan bleef er niet veel meer over dan de tocht voort te zetten naar Westport (klinkt bekend hè Frans/Thea). Onderweg nog even gestopt om wat appels bij de lokale verkoper te kopen (die weten overigens behoorlijk te rekenen) en toen door naar Westport. Onderweg konden we, via een omweg van 20 km, een mooi groot meer bezoeken, Lake Rotoroa. Daar aangekomen was het inderdaad een mooi groot meer waar we best wel even een wandeling langs wilden maken. Dat kon door je te laten droppen met een watertaxi of gewoon zelf te beginnen met lopen. Helaas, we stonden nog maar net te genieten van het mooie meer en we hadden gelijk al 10, bijtende, vliegjes op onze armen en benen. Klere beestjes. Vlak aan de waterkant waren ze er niet maar de wandeling liep niet echt vlak langs de waterkant. Nou, dat was dus ook gelijk over. Nog even gauw een lekkere lunch gegeten in de camper en toen maar weer vertrekken. Al die vliegende, bijtende, irritante, lastige en vervelende beestjes waren we nu al zat. Op naar Westport….. Of toch niet helemaal. We kwamen, net als Frans en Thea, borden tegen dat er een hangbrug over de rivier Buller te nemen was. Nou dat wilden wij ook wel even. De langste hangbrug van Nieuw Zeeland. Wauw. Hij was best wel lang maar spectaculair was hij nou ook weer niet. Hij was wel leuk en met de open voetplanken (metalen rasterwerk) keek je zo de diepte in. En schudden natuurlijk hè. Als er meerder mensen op de brug waren schudde het hele ding alle kanten op. Aangekomen aan de andere kant hebben we een wandeling gemaakt. Er waren nog veel materialen te zien die te maken hadden met de vroegere goud delving die daar heeft plaatsgevonden. Je kon er zelfs nu nog goud delven en we kwamen mensen tegen die inderdaad een beetje goud hadden gevonden. En met een beetje bedoel in ook een beetje. Drie keer kijken en nog steeds twijfelen. Maakt niet uit. De plattegrond die we meekregen klopte van geen kant. We dachten naar de waterval te lopen maar liepen uiteindelijk op een doodlopend pad. Onverrichterzake maar weer terug. Eenmaal terug aan de andere kant, weer over de hangbrug, wilde ik nog wel even vertellen dat de kaart niet klopte. Ik kreeg daar nauwelijks de kans voor want er kwamen steeds nieuwe klanten binnen en hij wilde ook niet naar me luisteren. We zijn toen maar weer verder gegaan richting Westport. Onderweg zagen we verschillende mogelijkheden om te wild kamperen maar daar was verder geen enkele voorziening. Het waren ook eigenlijk rest area’s en die lagen behoorlijk dicht langs de weg. Wel zagen we er een die toiletten had en een DOC camping was. Goed betaalbaar en een redelijke omgeving. Daar aangekomen gingen we eerst de toiletten inspecteren en die werden gelijk dik afgekeurd. Stinken en geen toiletpapier. Toen we terug liepen werden we ook nog eens overvallen door weer die rotvliegjes. De maat was vol, wegwezen. Instappen en weer op weg naar Westport. Na een uurtje rijden aangekomen in Westport en Coby belde even de 2 camping in Westport op om te vragen of er plaatst was. Dat was er. En een camping zonder die irritante, vervelende , etc, etc, vliegjes.