Oorlogsgebied Christchurch

13 maart 2014

Omdat we gisteren de melding kregen dat de stroom afgesloten zou worden zijn we vroeg opgestaan om nog even wat water te kunnen warmen voor een kop thee. Daarna douchen en de camper leeghalen. Het klinkt eenvoudig maar dat is het allerminst. Als je toch eens weet hoeveel zooi je verzameld in 2 maanden tijd dan kun je je daar iets bij voorstellen. Ik zal je de details besparen maar we zitten allebei met overgewicht, d.w.z. de koffers. We hadden even een weegschaal geleend bij de camping beheerster. Er moet in ieder geval nog wat gewicht uit (voornamelijk stenen). In ieder geval hebben we de koffers dicht gekregen en na de schoonmaak zijn we op pad gegaan naar Apollo om de camper in te leveren. Eerst even langs het hotel om de koffers af te leveren. Leuk cottage achtig hotel. We werden goed geholpen en de kamer was al klaar. We konden de koffers er zo neerzetten. Aangekomen bij Apollo ging alles goed tot ik over de schade vertelde. Ze namen het sportief op en vroegen of ik het direct al via de telefoon gemeld had. Nee dus, moest dat. Bij voorkeur wel want nu moest ik een uitgebreid schade formulier invullen. Het viel uiteindelijk wel mee. Kosten NZ$ 76,15. Wij kregen nog wat van hun en dus kwam het neer op NZ$ 52,53 betalen. De camper zou zo weer verhuurd worden en werd gelijk weer schoongemaakt en in orde gebracht voor de volgende huurder. Succes ermee. We hebben ons bij een bushalte laten afzetten en de bus genomen naar het centrum van Christchurch. Daar hebben we eerst even wat gegeten (het was al weer 16:30 uur) bij Burger King. Toen de stad door. Stad? Waar? Wat een oorlogsgebied en inderdaad wat een teleurstelling. Veel open gaten in de stad waar gebouwen hadden gestaan en waar bouwactiviteiten bezig waren. Quake City was nog het enige ‘positieve’. Winkels in containers. Containers die geverfd waren in leuke kleuren en het zag en nog gezellig uit ook. Wat zonde van de Cathedraal die bijna helemaal verwoest is. Ook was het heel erg stil in de stad wat het deed lijken op een spookstad. We kwamen nog wel in een soort dorpje, gebouwd van pallets en bedoeld, bleek later, als homo centrum. Er zou een Rainbow Festival geopend worden en dat deed de burgemeester van Christchurch. Een vrouw. Leuk om ook haar nog even gezien te hebben en haar hebben horen speechen. Daarna zijn we terug gelopen naar ons hotel dat niet al te ver uit het centrum was gelegen. We waren het zat. Accu van telefoon was leeg dus maar even een ‘wake-up call’ geregeld. Taxi komt ons morgen ophalen en dan, op het vliegveld, maar hopen dat de koffers er door kunnen. Wat een gestress eigenlijk.