Meerdere dagen ivm slechte Internet verbinding

Helaas door slechte of geen internet verbindingen weer een aantal dagen verslag. Het zal vaker gaan voorkomen want het internet is hier niet al te ideaal. In ieder geval, plezier met het lezen van deze dagen.

3 februari 2014

Vanmorgen op weg naar Napier. We stonden er slechts 20 km vandaan dus we waren er zo. Eerst even naar de i  waar een onprettige medewerker ons antwoord gaf op de vragen die we stelden. Daarna zijn we wandelend de stad ingegaan en hebben de meest mooie Art Deco gebouwen gezien. Wat een mooie stijl van bouwen is dit toch. Ook de gebruikte kleuren waren goed passend. Een palet van pastelkleuren sierde het plaatsje. Eerst even nog ergens een lekkere kop koffie nemen met een stuk worteltaart. Je zult wel zeggen: worteltaart? Ja, worteltaart. Heerlijk en totaal niet smakend naar wortel. Een stevige kop koffie maakte het geheel af. Heerlijk. Toen verder de gebouwen bekeken in de stad. Een heel groot deel van de stad is in 1931 verwoest door een aardbeving en in 1932 al zijn er veel gebouwen weer opgebouwd en nu in de Art Deco stijl. Elk jaar in februari, dit keer 22 februari, viert de stad een Art Deco weekend waar dan iedereen in die klederdracht loopt en de auto’s uit die tijd de straten weer berijden. Wat moet dat een geweldig sfeervol weekend zijn. Helemaal terug in de 30-er jaren. Er zijn een aantal winkeltjes die kleding en accessoires uit die tijd verkopen/verhuren. Wat een leuke spulletjes zijn dat. Dit keer tussen de middag geen Mac maar een pizza bij Pizza Hut voor Coby en ik een broodje bij de Subway. Opgegeten in het leuke kleine bloemrijke parkje in het contrum van de stad. Toen, nadat we moe gewandeld waren, de RV weer opgezocht en even boodschappen gedaan, getankt en op weg gegaan richting Wellington. We wisten dat we het niet binnen een redelijke tijd zouden bereiken maar probeerden alvast weer een aardig eindje op weg te zijn. Ergens onderweg riep Coby ineens dat er een ANZAC camping in de buurt was waar we konden overnachten. Een camping met bijna geen faciliteiten maar die hadden we ook niet echt nodig. Er waren wel een dames en een heren toilet en niet drinkbaar water. Ongeveer 2 km boven Norsewood staan we nu op een open veld, ter grootte van een voetbalveld, waar wij en een andere man met een hond en een bus staan. We zijn, voordat we de definitieve keus maakten om er te gaan staan, eerst even kennis wezen maken met de man en zijn hondje. Het was een aardige man waar we, volgens Coby, niets van te vrezen hadden. Nou, na het kletspraatje zijn we maar eten gaan maken. Later  kwam er nog een auto met één man erin het terrein oprijden. Ook dit zag er wel vertrouwd uit. Morgen verder op weg naar Wellington. Er is hier geen telefoon en/of internet verbinding dus jullie zullen even moeten wachten op dit verhaal.

4 februari 2014

Vanmorgen nog even gesproken met en gedag gezegd tegen de mede kampeerder met zijn bus op de ANZAC camping. Daarna zijn we op weg gegaan voor ons volgende stuk naar Wellington. Onderweg niet veel meegemaakt en we waren dan ook redelijk snel op de camping even boven Wellington. Wel nog even onderweg een boterhammetje gegeten en op de camping aangekomen zijn we ook gelijk aan de was gegaan. Er dreigde weer een tekort aan allerlei kledingstukken dus: wassen. 3 wassen dit keer. Tijdens het typen van dit berichtje hangt alles alweer te drogen. Verder dus een rustige dag. Contact gehad met Gabi en haar man, mijn collega van MW. Zij is hier, in Wellington, omdat haar dochter die hier woont, bevallen is van een kleine meid, en zij daar op bezoek is. We hebben net afgesproken dat we elkaar morgen in Wellington bij de hoofdingang van het Te Papa Museum om 11:00 uur zullen ontmoeten. Leuk hoor.

5 februari 2014

Vanmorgen op weg naar Wellington om bij de hoofdingang Gabi (een college van Mozaïek Wonen) te ontmoeten met haar man Carel. 11:00 Uur Afgesproken en we waren er veel te vroeg maar wilden het liefst een gratis parkeerplaats zien te vinden. Dát is niet gelukt dus zijn we uiteindelijk maar gaan staan op de parkeerplaats van het Te Papa museum (klinkt bekend hè Frans). Even voor elven kwamen Gabi en Carel en het welkom was gezellig en leuk. Gabi en Carel kenden alle twee Coby nog van de MW tijd en het was een gezellig weerzien. We zijn gelijk even een lekkere kop koffie gaan kopen in de haven. Gabi en Carel trakteerden. Daarna zijn we het Te Papa museum in gegaan en hebben een aantal items bekeken en meegemaakt. Het gebouwtje waar je een aardbeving kunt meebeleven blijkt (voor mij) minder interessant te zijn dan gedacht. Wel leuk om te doen maar niet meer dan dat (sorry Fred). Verder hebben we een groot deel van de Maori afdeling bekeken en dat is altijd interessant. Ook hebben we het buitengebeuren bekeken omdat we benieuwd waren hoe het museum de glimwormen Cave hadden gemaakt. Dit bleek toch wel redelijk nep te zijn. Halogeen lampjes zijn geen glimwormen. Wel een mooie uitleg hoe de glimwormen tot glimmen komen en daardoor insecten kunnen vangen. Het werd langzamerhand tijd om eens een hapje te gaan eten en omdat de entree van Te Papa gratis is zijn we het museum uit gelopen en hebben ons begeven naar de dichtstbijzijnde Burger King. Daar hadden we eigenlijk allemaal wel trek in. Daarna weer terug naar het museum waarna we ook nog andere afdelingen hebben bekeken. Alles bekijken lukt toch niet want dan moet je er langer blijven. Gabi en Carel moesten later op de middag weer weg en we hebben met z’n 4-en nog even wat gedronken in de restauratie van het museum. Daarna afscheid van ze genomen en wij zijn nog even gaan kijken naar de afdeling waar het ging over immigratie. Dat alles duurde tot 18:00 uur en toen werden we er haast uit gezet. De auto stond lekker dichtbij en we waren ook weer 20 dollar parkeergeld lichter (klinkt bekend hè Frans). We hadden verder geen camping besproken en besloten eens te kijken of we niet ergens konden wild kamperen. Wij een beetje rondrijden in de richting van Miramar Peninsula, ten oosten van Wellington. Er was wel een probleempje om er te komen want we zijn 2 x op het vliegveld uit gekomen. De eerste keer zijn we er direct weer uitgegaan in de veronderstelling dat we verkeerd waren gereden. Toch maar even de navigatie aangezet en wat denk je, we komen weer op het vliegveld uit. Nu echter verwees de mevrouw van de navigatie ons het vliegveld weer af maar dan aan de andere kant. We hadden steeds 15 minuten om gratis het vliegveld op en weer af te komen. Uiteindelijk kwamen we uit op Breaker Bay, op het schiereiland ten oosten van Wellington. We werden hier gewaarschuwd voor overstekende pinguïns. We zijn ze niet gaan opzoeken want we waren het wel zat. Helemaal alleen op een Rest Area waar wel een prullenbak stond. Ook hadden we zicht op een huis die we bij nood zouden kunnen bereiken. We stonden bijna direct aan zee maar wel beschut door enkele bosjes en dat was wel prima. Er stond een stevige wind. Uiteindelijk hebben we er heerlijk geslapen en gegeten zonder enig probleem. Dit is dus voor herhaling vatbaar. Natuurlijk daar geen Internet verbinding.

6 februari 2014

Na een prima zeer stille nacht op onze privé camping zijn we het schiereiland maar eens rustig rondgereden, en dat heet blijkbaar de Marine Drive Tour. We kwamen uit bij de Chocolate Fish Café in Scorching Bay (op advies van Gabi). Ze serveerden hier een lekkere kop koffie. Het was er ernstig druk met ouders en kleine kinderen. Véél kleine kinderen. Leuk hoor om te zien hoe sommige ouders achter hun kinderen aan moesten rennen om ze te behoeden van ongelukjes. Na de koffie weer door en op naar Wellington waar het vandaag, vanwege Waitangi Day, gratis parkeren was. Logisch dat het zo druk was bij de Chocolate Fish Café. Toch maar even gebeld met een nummer op de parkeerpaal en het bleek inderdaad te kloppen. We wilden graag nog even de Cable Car doen naar een heuvel in Wellington voor het uitzicht en de Botanische tuinen die je langs komt als je van de heuvel naar beneden loopt. Zo gezegd zo gedaan. Een mooie wandeling met schitterende uitzichten over het havengebied. Ook de botanische tuinen uit 1868 met de rozentuin van Lady Norwood was erg mooi. De wandeling terug naar de auto was een beetje pijnlijk want Coby had behoorlijk last van haar hielspoor en ik had ook weer eens ergens last van, mijn rechter scheenbeen. Het moet niet gekker worden. Uiteindelijk hebben we het gered en zijn we direct gereden naar de camping even ten noorden van Wellington waar we al eerder gestaan hadden. Even bellen en het was OK. In Porirua, waar de camping is, zijn we nog even wat kleine boodschapjes gaan doen en zagen een grasveld met behoorlijk wat activiteiten. Natuurlijk ter ere van Waitangi Day. Wij zijn er even gaan kijken en het was er heel gezellig. Een leuk optreden van een groep, wat oudere, Maori mensen die allemaal Maori liedjes zongen. Erg leuk. Ze waren bezig met hun laatste drie liedjes en toen was het over. Het publiek, dat toch nog behoorlijk aanwezig was, gaf ze een groot applaus en de voorstelling was toen afgelopen. Ook wij zijn toen maar naar de camping gereden. Het was een drukke en vermoeiende dag. Morgen vroeg op om de boot van 09:00 uur te halen en dus een wat rustiger dag.

7 februari 2014

Extra vroeg het bed uit en op weg om de boot (Ferry) van Wellington (noordereiland) naar Picton (zuidereiland) te halen. Dat gaf geen enkel probleem omdat we de weg al goed bekeken hadden toen we al eerder in Wellington waren geweest. We stonden ruim op tijd in de rij om de boot op te gaan. Hij vertrok ook op tijd en al gauw waren we onderweg. In de hoop dat we gratis WiFi op de boot zouden hebben wilde ik de laatste berichten vanaf de boot versturen maar er was geen gratis WiFi aan boord (gieren). Dus dan maar later versturen. Ik ga nu weer even aan dek om het uitzicht te bekijken en te genieten van de binnenkomst in de Sounds op het Zuidereiland.
Onderweg nog dolfijnen gezien die de boot maar heel even begeleidde maar wel weer leuk. Ik hoop nog eens met ze te kunnen zwemmen.
Nou, de binnenkomst was een geweldig gezicht. Het zou nog mooier zijn geweest als het zonnetje had geschenen. We waren namelijk halverwege de oversteek of de lucht begon te betrekken en het werd steeds bewolkter. We kwamen nog wel droog over maar op dek was het nou ook niet bepaald lekker te noemen. Geen supermooie entree op film dus van de Sounds. Wel konden we het zien vanuit de voorzijde van het schip maar de ramen waren dusdanig vies dat ook daar filmen geen zin had. Het blijft dus alleen in ons hoofd om te herinneren hoe het was. Het verlaten en afrijden van het schip ging prima en we zijn gelijk even op bezoek gegaan naar de Hollandse bakker die in Picton z’n beroemde bakkerij heeft. We wilden even een’ Heel Gesneden Volkoren’ gaan kopen. Helaas al het bruine brood was uitverkocht. Komen daarvoor nou helemaal uit Holland om  er achter te komen dat het bruine brood uitverkocht is? Slordig hoor. Dan maar naar de supermarkt om nog wat andere dingen en brood te kopen. Kom je de winkel uit, regent het. Nou ja. Het moet nu niet gekker worden. En de verwachting is dat het nog wel even blijft regenen. Tja, wat nu. Toch de mooie Queen Charlotte Drive maar gaan rijden! Halverwege nog even een uitstapje gedaan naar een lager gelegen strandje. 10 minuutjes naar beneden, het bleken er 6 te zijn. Een strandje waar in de branding behoorlijk wat doorzichtige kwallen lagen. Even dus maar niet zwemmen. Ineens zegt Coby: Moet je nou eens rechts van je kijken. En ja hoor, daar liep hij,  onze eerste Kiwi,….of toch niet. Een Kiwi is een nachtdier dus dat zal ‘m niet zijn. Dan zal het wel een Weka geweest zijn, een soort soepkip (hè Frans). Leuk beestje hoor en helemaal niet bang. Hij naderde ons tot ongeveer 1 meter en natuurlijk, ik had weer even geen kamera bij me. Voor een snel uitstapje naar het strand had ik hem in de auto laten liggen, en dus ook de telefoon. Voortaan wijkt, tenminste m’n telefoon, niet meer van mijn zijde. Maar goed, misschien krijg ik de kans nog wel weer een keer. Snel daarna een camping opgezocht omdat het weer er ook niet beter op werd en we de nacht ervoor ook niet zo goed geslapen hadden. Zelfs in de camper werd het koud en zowaar moest ik voor het eerst m’n trui tevoorschijn halen. Lekker een goede kop thee met een reep chocolade en een leuk muziekje luisterend naar de vallende druppels op het dak van de Camper. Het heeft ook wel wat. En als toegift, 2 Weka’s op de camping. Foto? Nee geen foto. Ze waren zo weer weg.

8 februari 2014

Wat een heerlijke nacht. Erg goed geslapen en dus uitgerust op weg. Wel weer later dan verwacht maar ja. Wij zijn nou eenmaal niet van die vroege vogels. We wilden een stuk(je) van de Queen Charlotte Track lopen. Niet te veel hoor want die hele track is 67 km lang en je kan er 4 dagen over doen. Wij wilden het stukje doen waar je op de track naar een uitzichtpunt loopt en de beide sounds kunt overzien. Het er naartoe rijden was al heel wat. Super kort draaiende wegen met weinig ruimte voor de tegenligger. Rustig rijden dus en op de heenweg lag de ‘afgrond’ aan de linker kant. Onderweg nog even gestopt en een stel NZ-ers die daar aan het wandelen waren, en daar vlak in de buurt woonden, vertelde ons waar we moesten beginnen. Ongeveer 1 km verder. Wij ernaartoe en inderdaad daar begon, voor ons, het pad. Net toen we wilden gaan lopen kwam het stel ook tevoorschijn en we raakten verder aan de praat. Zij gaven ons nog diverse tips om bepaalde plekken aan de westkust te gaan beklijken. Zeker bruikbare tips. Uiteindelijk begonnen we dan aan onze wandeling en die was inderdaad niet ver maar wel behoorlijk stijgend. Iets dat we niet verwacht hadden. Aangekomen op de top werd onze moeite beloond en hadden we een geweldig uitzicht over zowel de Queen Charlotte Sound als de Kenepura Sound. Er waren op de top ook 3 Zwitserse meiden die de hele track aan het lopen waren. Petje af hoor zeker gisteren in die regen. Vandaag was het in ieder geval een droge en steeds zonnigere dag. Het werd zowaar zelfs erg warm. Een mooie dag dus. Op de top een tijd staan rondkijken, filmen, foto’s maken en even kletsen met de 3 meiden. Gezellig hoor. En wat zagen we daar…..een Kiwi……of toch niet. Een Kiwi is een nachtdier dus dat zal ‘m niet zijn. Dan zal het wel een Weka geweest zijn, een soort soepkip (hè Frans). Hmmmm, deze tekst komt me bekend voor. Nú had ik de kamera wel bij me en dus voor alle zekerheid maar een paar keer een foto gemaakt. Na daar en poos gezeten te hebben werd het tijd om verder te gaan. Je wilt niet weg maar je moet wel. Terug naar de auto. De afdaling ging natuurlijk een stuk sneller. Eerst daarna nog even een paar boterhammen gegeten en toen op naar Havelock. Een plaatsje verder op de route waar mosselen een belangrijke bron van inkomsten is en daar zelf gekweekt worden. Daar nog even gekeken of we Internet konden benaderen maar dat was zo baggertraag dat we maar weer doorgereden zijn naar Pelorus Bridge. Een campsite van de DOC waar wel van alles is maar een prettiger prijs heeft. We staan hier nu met z’n drieën op de camping (kleine camping) en het is erg rustig en mooi groen.