Bummer

14 januari 2014 - Alice Springs, Australië

11 januari 2014

Howdie, toch nog een tegenvaller. 
We zijn om 06:00 uur opgehaald door Jim, onze tourguide en zijn toen ook andere hotels langs gegaan om andere mensen op te halen. De 460 km naar Yulara was best wel een eind. Genieten dus maar, zo ver het kan, van de omgeving. Het was uiteindelijk toch nog een volle bus omdat we later ook nog mensen uit Yulara opgehaald moesten worden en ook nog van het lokale vliegveld. 24 Personen groot was de groep. Maar het was te doen. De airco van de 4x4 trok het net niet dus het was bloedje warm in de cabine. Nou gewoon maar rustig blijven. De groep bestond uiteindelijk weer in 2 delen. Er waren mensen voor de 3 daagse tour en mensen voor de 4 daagse tour en daar was ook weer onderscheid in. Sommigen sliepen in tenten zonden elektra en met slaapzakken en anderen, o.a. wij, sliepen wat luxer met echte bedden en beddengoed. Het was wel overal bloedje heet in die tenten. Je kon natuurlijk wel wat met horregaas afgezetten raampjes open zetten maar buiten was het ook niet echt koel. De fan stond de hele nacht aan (de luxe van elektra in de tent). De groep bestond uit Duitsers, Brazilianen, Australiërs, Fransen, een Deen, Zwitsers, Hollanders (wij), en Aussies zelf. Een gemêleerd gezelschap dus.De eerste dag waren we al moe van de rit naar Alice Springs waar we die middag rond 13:30 uur aankwamen. Gelijk lunchen en daarna door naar Kata Tjuta (de Olga's). Een schitterende rotsformatie waarvan er in de 34 grote 'rotsen'  naast elkaar liggen. Allemaal afgeronde 'bergen' van lossen stenen die aan elkaar geplakt zijn door een soort leem, door de miljoenen jaren heen. We hebben daar een korte wandeling gemaakt tussen 2 van deze rotsen heen. Uiteindelijk kon je niet verder want dat was afgesloten. Het was overigen bloedheet en zeker over de 41 graden heen. Coby had het even te kwaad en moest even gaan zitten en veel drinken. Men zei dat als je dorst kreeg, het eigenlijk al te laat is en dat je dan al aan het uitdrogen bent. Gelukkig was dat bij Coby nog niet zo maar het was wel oppassen. Je moest zeker elke 5 minuten een flinke slok water nemen. In ieder geval was het een mooie wandeling en diezelfde avond gingen we gelijk de Sunset over Uluru bekijken. Kijk, daar zaten we nou op te wachten. Ruim voor zonsondergang stonden we samen met 500 andere bussen (ik overdrijf maar het waren er wel veel hoewel wij op een rustig plekje stonden) te wachten op de zonsondergang over Uluru. En zowaar, het gebeurde. De 'Rock' veranderde steeds meer van kleur tot alle kleur weg was en het gewoon een grijze grote rots was. Maar wat een mooi gezicht was dat. Een van de redenen om deze trip te maken was vervuld. Terug naar basecamp en slapen want we kregen te horen dat we er om 04:00 uur uit moesten om de zonsopgang over Uluru ook mee te maken en de mensen die dat wilden konden ook de 10 km wandeling rond de rots maken. Vreemd genoeg was er niemand die afzegde.

12 januari 2014

04:00 uur werden we groepen en het ontbijt stond al weer klaar. Niet veel bijzonders maar het vult de maag. Op naar Uluru. De zon was nog niet op toen we aankwamen maar dat zou niet al te lang meer duren. We werden op een bepaalde plek afgezet en konden beginnen met onze wandeling. We zouden elkaar verderop wel weer treffen als we rond waren. Geen 10 minuten nadat we waren begonnen begon de zon op te komen. Wat een mooi schouwspel was ook dat weer. Langzaam zie je de zon met een klein puntje aan de horizon verschijnen en de rots werd weer langzaam rood. Toch even een momentje om bij stil te staan. Eigenlijk schieten woorden hier te kort. Daarna door met de wandeling om de 'rock' heen. Zo zie je wel de hele rots van dichtbij en van alle hoeken. Op sommige punten mocht je geen foto's maken omdat dat een soort heilige plaats voor de Aboriginals is. Uit respect wordt dan gevraagd om geen foto's te maken. De rangers leggen je een boete op van $ 500,- en de Aboriginals zijn dan erg beledigd. Dus op die paar plekjes uit respect dan maar geen foto's gemaakt maar dat waren er niet zoveel. Na de rondgang om de 'Rock' kregen we ook nog een uitleg van een vrouw van een Aboriginal stam over de verschillende 'heilige' plekken van de rots. Dit voegde niet veel toe. Het werd op een verveelde manier verteld in ieder geval geen boeiende manier. Ze zat erbij alsof ze wou zeggen: Moet ik nou alweer iets gaan vertellen? Dat was jammer. Daarna zijn we terug gegaan naar 'base camp' om verder te lunchen Na de lunch zijn we vertrokken naar het volgende kamp in de richting van Kings Canyon om daar de volgende wandeling te gaan doen. Tijdens het diner werd er nog even medegedeeld dat de wandeling de volgende ochtend vroeg zou beginnen om de warmte voor te zijn. Ontbijt om 05:30 uur dus opstaan om 04:30 - 05:00 uur. Tja daar waren sommige mensen niet blij mee, maar ja ze wilden de Kings Canyon wél doen. Enfin, op tijd naar bed dan meer en proberen een zo goed mogelijke nachtrust te krijgen. 
05:00 uur werden ook wij wakker. Gauw even douchen, aankleden en ontbijten. Nou, ontbijten werd het niet voor mij want vlak voor het ontbijt toen ik een plastic zakje voor mijn slippers wilde oprapen ging het mis. Het schoot op een verschrikkelijke manier in mijn rug en ik kon geen kant meer op. Welke beweging ik ook maakte, er schoot een flinke pijnscheut door de rug. Ik kon nog net op het bed gaan liggen en ik wist al dat Kings Canyon voor mij geen optie meer was. Go%#%$&(*%#, wat een pech. Jim, de tour guide, maar even doorgegeven dat ik niet mee zou gaan. Coby wilde mij niet alleen laten en zou dan dus ook niet mee gaan. Ik wilde haar toch mee laten gaan maar ze wilde mij niet alleen laten. Wel heel erg leif, en ik zou het ook gedaan hebben, maar nu zou ze dus ook een van de mooiste stukken van de tour missen. Een van de Duitse medereizigers was Fysiotherapeut en zijn vrouw was Zuster en die kwamen meteen om te zien of zij iets voor mij konden betekenen. Op zo'n korte termijn kan je niets doen om mij toch nog mee te krijgen dus dat was leif maar had geen zin. Hij bood zelfs aan, omdat zijn vrouw ook veel last van haar rug had, om mij een injectie met pijnstiller te geven. Dat zou sneller en acuut helpen. Ook wilde zijn vrouw mijn rug intapen als ondersteuning bij het lopen. In eerste instantie heb ik het afgeslagen maar toen zij weg waren en ik dus echt geen kant op kon heb ik er laten wel gebruik van gemaakt. In de loop van de ochtend kon ik weer een beetje opstaan, na een poging van 10 minuten,, en lopen ging ongeveer met 1 meter per minuut. Dat schoot dus niet op. Zoals gezegd, bij terugkomst van de groep heb ik alsnog hulp gevraagd. De injectie werd gegeven en de tape werd op m'n rug geplakt. Het duurde even maar het ging wel iets beter. Toch moest de groep, en wij, verder. Vandaag ongeveer 200 km over een dirtroad met veel gebobbel en klappen door de slechte weg. Dat zou wat worden. Na een kleine testrit van het 'oude' kamp naar de verharde weg dacht ik het wel aan te kunnen ook omdat er op dat moment geen alternatief was. Ik ben wel voorin gaan zitten zodat ik me beter kon voorbereiden op de te komen klappen. Uiteindelijk heb ik de rit overleefd maar leuk is anders. Aangekomen in het volgende kamp hebben we besloten om te stoppen met de tour met name omdat ook de volgende dag een tour was met een dirtroad en daar zat ik letterlijk niet op te wachten. Jim heeft ons met de 3 dagen groep, terug gebracht naar Alice Springs en afgezet bij ons appartement. Gelukkig konden we er zo in omdat we de sleutel hadden meegenomen en de kamer nog steeds tot onze beschikking stond. Pizza laten komen en toen maar eerst eens even de rug wat rust gegeven. De injectie heeft uiteindelijk toch wel goed geholpen.

14 januari 2014

Vandaag, na een redelijke nacht, ons maar eens met een taxi naar een dokter laten brengen om te zien wat er nu eigenlijk aan de hand was. Het blijkt zoals we dachten, spieren kwestie. Zo veel als mogelijk is, lopen en liggen op de zij, was het advies van de dokter. Ook de nodige spierverslappers en pijnstillers innemen om maar zoveel mogelijk de normale bewegingen te blijven doen. Morgen vliegen we naar Melbourne en dan door naar Auckland. Zal me een vlucht worden. Nou ja we zien wel. We moeten er toch heen. Verder nu even geen foto's van Kata Tjuta en Uluru maar die houden jullie echt nog tegoed zodra we in Auckland zijn aangekomen en er de tijd voor hebben. Maak je geen zorgen, het gaat al stukken beter dan 2 dagen geleden. Wat een paar pilletjes al niet kunnen doen. Ik ga nu eerst eens even kijken of we ergens iets kunnen eten of iets kunnen laten bezorgen. Tot later.

Foto’s

5 Reacties

  1. Nan:
    14 januari 2014
    Dat is vette pech hebben, je wel laten verwennen Clement!!!
    We hopen dat de vliegreis meevalt en dat jullie straks weer volop
    van NZ kunnen genieten want daarvoor zijn jullie uiteraard op stap.
    Als het met de rug niet goed gaat is een chiropractor in NZ ?????
    misschien een optie? Sterkte en vrolijke groetjes,Fred en Nan
  2. Ineke:
    15 januari 2014
    Zo, dat is balen zeg, sterkte ermee en blijven bewegen, ook in het vliegtuig, dan maar even medicijnen in blijven nemen en straks weer afkicken en lekker genieten van Nieuw Zeeland. groetjes van Ed&Ineke
  3. Myranda:
    15 januari 2014
    Wat een pech zeg maar gelukkig blijft er nog genoeg tijd en moois over om van het prachtige land te genieten. Beterschap Cle! En goede vlucht! Groetjes uit een warm (voor de tijd van het jaar, haha) Nederland. En oh ja, de groetjes van Lia!
    Grtzzzzz van ons
  4. Lineke en Peter:
    16 januari 2014
    Wat jammer van de gemiste excursie, maar in een reis van 4 maanden kan je wel op enig moment wel wat ziekte/ongemak incalculeren: relativeren dus! Wij hopen dat je rug snel opknapt en dat jullie het leuk gaan hebben in NZ. Hopelijk is het daar wat koeler. Gisteren op het nieuws: Melbourne 46 graden Celcius! Wij kijken uit naar de foto's van Uluru. Sterkte en hartelijke groeten.
    Lineke en Peter
  5. Frans Teunisse:
    19 januari 2014
    Lees dit op de 19e Vette Pech , cle Hoe is het nu in nz. WE hebben jullie een aantalve.maols gestuurd. Helaas konden die niet verzonden worden. Farns is alleen mobiel te bereiken op 0031636159860. haaden via g mail mieten sturen. gaan dat nosg een keer proberen.