Bijna over de Arthur Pass

7 maart 2014 Vanmorgen na het wakker worden en ontbijt hebben we een wandeling gemaakt aan de rand van het strand ten noorden van Greymouth en vlak bij de camping, de point Elisabeth walk. Een 8 km wandeling retour. Daar zagen we op het eindpunt, een lookout, een mooi overzicht over het strand en de kliffen onder ons. Bij echt helder weer zouden we hiervandaan ook de bergen van de Alpen kunnen zien. Maar helaas, boven de Alpen was het behoorlijk bewolkt. We zagen weer eens een Fur Seal lekker in de Tasman zee zwemmen. Er zouden ook dolfijnen en walvissen te zien kunnen zijn. De laatste twee hebben we niet gezien. Na de wandeling van ca 2,5 uur zijn we weer richting Greymouth gegaan en hebben daar weer de i bezocht en de Mac. De i omdat we wilden weten wat de mogelijkheden zouden zijn als we zouden doorsteken langs de spoorbaan over Arthur Pass, de Mac omdat we trek hadden. Een uurtje later zijn we op pad gegaan. ALLE stenen die we op het strand gevonden hadden en waarvan Coby dacht dat ze wel eens mooi zouden kunnen zijn, zijn meegegaan. We hebben een extra container besteld. De RV lag nu ook wat stabieler op de weg maar verbruikt ook gelijk 2x zo veel diesel. . We zijn dus de treinroute gaan volgen en zijn, omdat we redelijk laat op pad gingen, alweer gestopt bij Moana, aan de noordrand van Lake Brunner. Een camping die, als je binnenkomt, grote luxe uitstraalt maar dat geldt alleen voor de huisjes die er verhuurd worden. De campsites zijn verder vrij eenvoudig maar hebben wel alle gemakken. De bijbehorende gebouwen zijn wel weer erg netjes. Langzamerhand zijn we nu ook dingen aan het uitzoeken wat er mee moet en wat er achter blijft. Stenen blijven dus, de meeste, achter. Allerlei boekjes en folders die we verzameld hebben zijn we aan het uitzoeken wat er mee gaat en wat er achter blijft. Papier weegt nogal wat (net als stenen). Gelukkig hebben we de laatste 2 dagen geweldig weer en meteen lijkt alles veel prettiger eruit te zien. We stappen wat vaker uit en maken ook wat vaker wandelingetjes. Nu maar hopen dat, nu we naar het oosten gaan, dat zo blijft.